Sci-Fi 2022

W nowej adaptacji kultowego bestselleru Stephena Kinga Podpalaczka dziewczyna o imieniu Charlie McGee jest obdarzona rzadkim darem pirokinezy, czyli zaprószania ognia. Ta niezwykła zdolność to wielkie niebezpieczeństwo dla dziewczynki. Jej rodzice robią wszystko, aby mogła ona wieść w miarę normalne życie. Przez ponad dekadę, Andy i Vicky uciekają, desperacko próbując ukryć Charlie przed agencją federalną, która chciałaby wykorzystać niezwykły dar dziewczynki do produkcji broni masowego rażenia. Andy nauczył Charlie, jak rozładować moc, która jest wyzwalana przez gniew lub ból. Ale kiedy Charlie kończy 11 lat, ogień staje się coraz trudniejszy do opanowania. Gdy przypadkowo zostaje ujawniona lokalizacja rodziny, agent zostaje wysłany, aby wytropić rodzinę i złapać Charlie. Dziewczyna ma zupełnie inne plany.

Grupa koreańskich skazańców na mocy ekstradycji jest transportowana z Filipin do ojczyzny. Kryminaliści z eskortującymi ich policjantami wsiadają na pokład wielkiego kontenerowca. Sytuacja wymyka się spod kontroli, a oswobodzeni bandyci zaczynają metodycznie masakrować funkcjonariuszy. Jednak ani jedni, ani drudzy nie mają pojęcia, że prawdziwe niebezpieczeństwo czyha na nich pod pokładem. Pływające piekło, z którego nie da się uciec.

Mężczyzna opowiada historię swojego życia, przeplatając nostalgiczne opowieści z 1969 roku o 10-letnim chłopcu z Houston z fantastyczną relacją z podróży na Księżyc.

W najnowszej produkcji Marvel Studios – Czarna Pantera: Wakanda w moim sercu, Królowa Ramonda (Angela Bassett), Shuri (Letitia Wright), M’Baku (Winston Duke), Okoye (Danai Gurira) i Dora Milaje (w tym Florence Kasumba), po śmierci króla T’Challi bronią swojej ojczyzny przed zakusami światowych mocarstw. Czekają ich nowe wyzwania, więc bohaterowie z pomocą War Dog Nakii (Lupita Nyong’o) i Everetta Rossa (Martin Freeman) jednoczą siły i przecierają nowe szlaki dla królestwa Wakandy. Tenoch Huerta debiutuje w roli Namora, króla tajemniczej podwodnej nacji.

W Japonii w niedalekiej przyszłości przyśpiesza starzenie się populacji. Rząd uważa, że ​​od pewnego wieku seniorzy stają się bezużytecznym obciążeniem dla społeczeństwa i tworzy program „Plan 75”, który oferuje wsparcie logistyczne i finansowe w celu zakończenia ich życia. Kandydatka do Planu 75, Michi (Chieko Baishô), rekruterka rządowa Hiromu (Hayato Isomura) i młoda filipińska pielęgniarka Maria (Stefanie Arianne), muszą zmierzyć się ze śmiertelnym paktem.

W spokojnym miasteczku w Kyushu żyje siedemnastoletnia Suzume. Pewnego dnia spotyka młodego mężczyznę, który poszukuje… drzwi. Pośród pewnych ruin dziewczyna odnajduje ten przedmiot stojący pionowo i zdaje się być przyciągana przez jego moc. Kiedy sięga po gałkę, drzwi zaczynają się otwierać jedne po drugich w całej Japonii, siejąc zniszczenie na wszystkich, którzy znajdą się w pobliżu. Suzume musi za wszelką cenę zamknąć te portale, aby zapobiec dalszej katastrofie.

W niedalekiej przyszłości kobieta o imieniu Sarah (Karen Gillan) dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chora. Aby uratować swoją rodzinę przed bólem jej utraty, wybiera procedurę klonowania siebie i trenuje klona, aby czuł się jak ona. Ale potem Sara dokonuje cudownego wyzdrowienia, co prowadzi ją do nowego problemu: w społeczeństwie przyszłości ludzie nie mogą istnieć dłużej niż limit czasu ich klonów. Zgodnie z prawem Sara i jej klon muszą ostatecznie walczyć ze sobą do śmierci.

Niemal 30 lat po odkryciu wirusa T dochodzi do wybuchu epidemii, który ujawnia mroczne sekrety Korporacji Umbrella. Serial nawiązujący do popularnych horrorów.

W spokojnej dzielnicy mieszkaniowej cztery roboty domowe nagle postanawiają wziąć swoich właścicieli za zakładników w ich własnym domu. Niezbyt zgrana rodzina, namolna sąsiadka i jej zaradny seksrobot zostają zamknięci razem i zmuszeni znosić siebie nawzajem. Atmosfera w domu staje się coraz bardziej histeryczna, podczas gdy na zewnątrz Yonyx, najnowsza generacja androidów, próbuje przejąć świat. Zagrożenie jest coraz bliżej, tymczasem ludzie odwracają wzrok, stają się zazdrośni i walczą ze sobą nawzajem, a wszystko to „na oczach” niedowierzających robotów domowych. A może to roboty mają dusze – albo i nie!